Het sfeervolle kerkinterieur
Cederhout en siersnijwerk
Voor de façade en de pilaren van de kerk werd onder meer Surinaams groenhart gebruikt, een duurzame en opvallend harde houtsoort, waar bijna geen spijker in te krijgen is. Om de dunne stammen van deze boom meer volume te geven, werden de smalle kerkpilaren daarna omhuld met lagen onbewerkt cederhout. Ook de rest van het kerkinterieur is van roodbruin ceder. Prachtig is de combinatie van dit tropisch uitziende hout met de Europese bouwstijlen. Zo hebben de ronde bogen en de zuilengalerij een neoromaanse architectuur, terwijl de 2 hoge kerktorens neogotisch aandoen. Het houtsnijwerk van de kathedraal is duidelijk van hier: de siervormen op kapitelen en bogen zijn gesneden door vrije creoolse houtwerkers. Bijzonder, want de slavernij was nog maar kort voor de bouw van de kerk afgeschaft in Suriname (in 1863). Op deze manier wilden de priesters de kerk aantrekkelijk maken voor de groeiende gemeenschap van bevrijde slaven, in Paramaribo ‘marrons’ geheten.
De kathedraal aan de Henck Arronstraat
Van kathedraal naar basiliek
Eind vorige eeuw was de kathedraal in een lang niet zo’n goede staat als vandaag. Door een mislukte renovatie begon de kerk langzaam te hellen, de façade bladderde en toen er ook nog termieten en houtrot aangetroffen werden, sloot de kathedraal voor meer dan 20 jaar haar deuren. In 2010 werd een vijfjarige renovatie afgesloten en sindsdien is de houten kathedraal weer in perfecte staat. Wie goed naar het plafond kijkt kan aan de donkere en lichte delen zien welke balken vervangen zijn. De kathedraal is door paus Franciscus de Sint-Petrus-en-Paulus bekroond met de hoogste eretitel voor een katholiek bouwwerk: sinds 2014 is de houten kathedraal ook een basiliek.
Heilige priester
Dat de Sint-Petrus-en-Paulus zich nu ook basiliek mag noemen, komt mede doordat de kathedraal een bedevaartsoord is voor katholieke Surinamers (20 procent van de bevolking). In een zijkapel van de kerk ligt de tombe van een heilig verklaarde priester, Peerke Donders (1809-1887). Deze Nederlandse missionaris besteedde een groot deel van zijn leven aan de verzorging van de melaatsen van Batavia, een leprakolonie ten westen van Paramaribo, waar zieken onder erbarmelijke omstandigheden leefden.
