Miyaluo, elk seizoen anders
Er is geen beter jaargetijde om Miyaluo te bezoeken dan de herfst. Dan danst het rode bladerdak bij elk briesje als golven op zee. En tegen de tijd dat de eerste sneeuwvlokken op die rode bladeren dwarrelen, is dat zo’n bijzonder gezicht dat heel China voor de tv zit om het te aanschouwen. Het natuurpark met zijn plateaus, bergen en gletsjers kunt u het beste te voet verkennen. Onderweg passeert u de kraakheldere bergmeren en warmwaterbronnen. Als u stil bent, krijgt u mogelijk herten of adelaars te zien. Bent u toevallig in een ander jaargetijde in de buurt: ook dan is Miyaluo de moeite waard. Elk seizoen heeft hier zijn eigen kleur. Zo is het gebied vanwege de hoogte (tot 5.000 meter) ’s winters bedekt met een laag sneeuw. In de lente bloeien de perzikbomen zachtroze, ’s zomers kleuren de hellingen grasgroen.
De bergvolken van Miyaluo
Miyaluo ligt tussen miljoenenstad Chengdu en het onherbergzame Tibet. Het gebied ligt in de uitlopers van het Himalayagebergte en wordt bewoond door bergvolken. Tijdens een wandeling passeert u in de valleien misschien dorpen van de Qiang. Deze mensen gebruiken grijskleurige stenen uit de rivier om hun ommuurde nederzettingen mee te bouwen, die allemaal een wirwar aan steegjes herbergen. Qiang-vrouwen dragen roze japonnen van vlas, vaak aangevuld met een harnas van schapenhuid – kleding die ook in de soms kille bergtemperaturen het lichaam warm houdt. In de dorpen staan wachttorens tot 30 meter hoog, waarvandaan de bewoners vroeger met rooksignalen omliggende dorpen waarschuwden voor vijandig bezoek. Maar wees gerust, als wandelaar bent u hier welkom. Grote kans dat u zelfs kunt blijven eten. Een schaap aan het spit en een stuk bamboepijp gevuld met rijst zijn in Miyaluo dé gerechten om gasten voor te zetten tijdens een feestmaal.
